Ik heb gewacht op het juiste gevoel. Het kan niet ineens, ik kan niet ineens beginnen met schrijven...
En dan hoor ik een liedje, random, en het raakt mij... Ik sta er even bij stil...
Emoties, herinneringen...
Ik kan niet stoppen met schrijven, dus ik schrijf door...
En heel veel papier verder...
Yes, ik ben er klaar voor...
Mensen, mensen zeggen:' Je verwerkt het wel, gewoon een plekje geven'.
Zo werkt het niet.. Het is een proces. Een proces van hard werken. Aan jezelf. Met jezelf. Pas daarna kan je het een plekje geven...
En dat, kost jaren. Jaren van denk-piekerwerk. Jaren van zelfverwijt. Jaren aan gemis van liefde. Jaren van alleen voelen. Jaren van flashbacks...Vele tranen...toch doorgaan..
Je verwerkt het niet. Je leert ermee om te gaan. En uiteindelijk, word je sterker, wijzer en zachter.
Een proces, van jaren. In mijn geval, 36 jaar. Ik dacht altijd: 'Al die jaren, verloren'. Maar nee. Het waren jaren van groei, ontwikkeling, inzicht.
Het overdenken. Het voelen. Het herbeleven. Het begrijpen. Het was niet voor niets, al leek dat vaak wel zo.
Nu ik geheeld ben, en terugkijk, heb ik ervan geleerd, ik put er kracht uit. En kan ik mijn kennis overdragen.
Dat is Mijn missie.
Ik neem jullie elke week mee, mee op reis, mijn reis, mijn leven, mijn verhalen. Tot volgende week!
Veel liefs,
Yvon
******